Jaco van Dormael, 2015

Ook wel eens het gevoel dat als God bestaat hij of zij een cynicus die immuun is voor alle ellende in de wereld? De Belgische filmmaker Jaco van Dormael heeft die gedachte letterlijk genomen. In zijn verbeeldingsrijke, absurdistische Le tout nouveau testament is God een alcoholistische schreeuwlelijk, die met zijn vrouw en dochter in een vervallen appartement woont. Geen groter lol voor de chagrijn dan achter zijn computer nieuwe rampen voor de mensheid verzinnen. Als zijn dochtertje de ellende die haar vader de mensheid bezorgt niet langer kan aanzien, vertrekt ze naar de aarde om een nieuw mensvriendelijker testament te schrijven. In Le tout nouveau testament bevrijdt de mensheid zich van een benauwende religie en een verstikkend godsbeeld. Komisch, maar daarom niet minder serieus, rekent de film af met de oudtestamentische wraakzuchtige God en verbant deze naar een uithoek van de wereld. Het leven op aarde knapt er flink van op.

Leve het absurdisme! Leve Biotex voor het Brein!

Dat we in een absurde wereld leven is een open deur, maar daarom niet minder waar. Sterker: de wereld lijkt steeds absurder te worden. De mondiale ideologische, religieuze en sociaal-economische tegenstellingen lijken onbeheersbaar geworden. Het leidt tot angst: voor onzichtbaar en ongrijpbaar geweld. We hebben het gevoel dat de wereld irrationeel is geworden. Dat ze zich niet meer laat begrijpen. Onkenbaar is geworden.

Een schrale troost is misschien dat de werkelijkheid altijd absurd was. Een slapend monster met onvoorspelbaar gedrag. Aan filmmakers is dat absurdisme niet voorbij gegaan. Met drie geweldig films tonen we de gekte, onvoorspelbaarheid en vooral de absurditeit van de menselijke beschaving. De films worden ingeleid door filmjournalist Jos van der Burg.